Μετά από αρκετό καιρό επιστρέφω με συνέντευξη με τον συγγραφέα Χρήστο Δασκαλάκη, ο οποίος, με αφορμή τη νέα θεατρική παράσταση «Το Γονεοτροφείο», που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του, μοιράζεται μαζί μας λεπτομέρειες της μοναδικής αυτής ιστορίας!
"Χρήστος Δασκαλάκης: «Οι σπουδαίοι άνθρωποι δεν έχουν ηλικία»"
Μετά τη μεγάλη επιτυχία της «Χιονονιφάδας που αγάπησε το Καλοκαίρι», ένα ακόμα βιβλίο σας ζωντανεύει στη σκηνή. Πώς αισθάνεστε για αυτό το καινούριο «ταξίδι»;
Μεγάλη χαρά, ομολογουμένως, που την ακολουθεί παράλληλα ένα μικρό άγχος και μια «παιδική» αγωνία. Όταν κάτι σημαίνει τόσα πολλά για εσένα, όταν κουβαλάει μέσα του τόσες αλήθειες, τόση τρυφερότητα, τόση αγάπη, θέλεις μόνο το καλύτερο. Είναι σαν να στέλνεις το παιδί σου πρώτη μέρα στο σχολείο. Θέλεις να κάνει φίλους, να περάσει όμορφα, να δημιουργήσει όμορφες αναμνήσεις. Κάτι τέτοιο θα έλεγα πως ζω κι εγώ αυτήν τη στιγμή.
Γνωρίζοντας το βιβλίο του Γονεοτροφείου, είναι εύκολο να μαντέψουμε τη θεματολογία της παράστασης. Θα θέλατε όμως να μας πείτε λίγα λόγια για την πλοκή της;
Το Γονεοτροφείο μας είναι ένα μέρος που φιλοξενεί ζευγάρια που ακόμα δεν έχουν παιδιά. Εκπαιδεύονται λοιπόν για τη σπουδαία αυτή μέρα της ζωής τους και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους ώστε να εντυπωσιάσουν ένα παιδί και να το κάνουν να τους επιλέξει.
Εκεί λοιπόν είναι που συμβαίνουν όλα τα απρόοπτα και αστεία περιστατικά. Ανόμοια μεταξύ τους ζευγάρια, από έναν Πυρηνικό γιατρό, μέχρι έναν Youtuber και από μια καθηγήτρια γιόγκα μέχρι έναν Πρωταθλητή τριάθλου, προσπαθούν όλοι να εντυπωσιάσουν τον μικρό μας πρωταγωνιστή, τον Παύλο, ώστε να τους διαλέξει. Τι όμως θα του κάνει τελικά εντύπωση; Το ζευγάρι που του δίνει τα πάντα απλόχερα, με ατελείωτες ώρες στο tablet, μεγάλο ποδήλατο και μεγάλο χαρτζιλίκι ή μήπως το ζευγάρι που προσφέρει όρια, ασφάλεια και πραγματικό ενδιαφέρον;
Γιατί είναι σημαντικό να βλέπουν τα παιδιά θέατρο;
Γιατί μεταφέρονται σε έναν κόσμο μακριά από τα καθημερινά άγχη όλων εμάς των μεγάλων. Γιατί μπορούν να φανταστούν τον εαυτό τους στη θέση του κάθε ήρωα και αυτό τούς ντύνει με αυτοπεποίθηση. Γιατί θα γελάσουν και θα μοιραστούν κάθε τους συναίσθημα με τη μαμά ή τον μπαμπά που θα κάθεται δίπλα τους. Γιατί θα καταλάβουν ότι είμαστε όλοι εκεί για εκείνα και μόνο! Γράφουμε, διασκευάζουμε, σκηνοθετούμε, ερμηνεύουμε, παίζουμε μόνο για τα δικά τους μάτια. Γιατί τα παιδιά για εμάς είναι σπουδαία! Είναι η χαρά και η ελπίδα μας. Είναι ο λόγος που «αγχωνόμαστε» και προσπαθούμε ώστε να δημιουργήσουμε κάτι με νόημα και ουσία!
Από το βιβλίο ήδη, νιώθω ότι υπάρχουν βιογραφικά στοιχεία στην ιστορία σας. Εικασία ή πραγματικότητα;
Πραγματικότητα σίγουρα. Μια πραγματικότητα όμως που ανήκει στο παρελθόν. Ποτέ δεν πίστεψα ότι μπορώ να ξεχάσω ό,τι άσχημο έχει συμβεί στη ζωή μου. Πίστεψα όμως με σιγουριά ότι μπορώ να πάρω το κακό και το άσχημο και να το κάνω κάλο και όμορφο. Και αυτό έγινε σε όλα τα βιβλία μου. Αυτό έγινε και στην παράσταση του Γονεοτροφείου. Δεν ωφελεί κανέναν η προσκόλληση στο παρελθόν. Βοηθάει όμως το να κοιτάμε μπροστά ώστε να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε εμείς για τους άλλους. Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς για να είναι ο κόσμος χαρούμενος δίπλα μας. Πόσο μάλλον τα παιδιά! Και αυτό ακριβώς πρεσβεύει αυτή η ιστορία.
Ως θεατής, ποια σκηνή είναι αυτή που αγγίζει την ψυχή σας περισσότερο;
Η σκηνή που με αγγίζει και με συγκινεί συμβαίνει στο φινάλε του έργου, οπότε δυστυχώς δεν μπορώ να την «μαρτυρήσω». Είναι όμως υπέροχο να έχεις ένα έργο γεμάτο χιούμορ και αστεία απρόοπτα που παράλληλα κρύβει μέσα του τόση τρυφερότητα και τόση ευαισθησία, σε σημείο να μπορεί να σε συγκινήσει. Αυτή είναι ίσως και η μαγεία της συγκεκριμένης παράστασης.
Είναι τελικά μια παράσταση μόνο για παιδιά ή μπορεί εύκολα να την παρακολουθήσει και ένας ενήλικας;
Είναι 100% μια παράσταση για όλη την οικογένεια! Για παιδιά από έξι έως 96 ετών. Και θα σας πω κάτι απλό. Η αγάπη που έχω πάρει από τα παιδιά είναι εξίσου έντονη με την αγάπη που έχω λάβει από τους ενήλικες. Οι άνθρωποι που με στηρίζουν ως συγγραφέα είναι άνθρωποι με μια μεγάλη αγκαλιά, είναι άνθρωποι δοτικοί, ξεχωριστοί, σπουδαίοι. Και οι σπουδαίοι άνθρωποι δεν έχουν ηλικία! Σε μια παράσταση που υμνεί την αγάπη, την αποδοχή, τα όρια και την ασφάλεια, κάθε «παιδί», μικρό ή μεγάλο, είναι ευπρόσδεκτο στην όμορφη παρέα μας.
Η επικαιρότητα των ημερών μάς έχει αιφνιδιάσει, με την παιδική κακοποίηση να είναι στο προσκήνιο και στη χώρα μας. Θα μπορούσε η ύπαρξη ενός «Γονεοτροφείου» να φανεί βοηθητική;
Τις τελευταίες ημέρες συζητώ πολύ συχνά, με εκπαιδευτικούς και ψυχολόγους, πως αν το Γονεοτροφείο ήταν αληθινό, ίσως να είχαν σωθεί πολλές παιδικές ψυχές. Αυτά που έρχονται στην επιφάνεια με έχουν αφήσει αρκετά βράδια ξάγρυπνο. Και δεν θέλω να σκεφτώ τι αντίκτυπο μπορεί να έχουν στις παιδικές ψυχές που τα παρακολουθούν από την οθόνη του σπιτιού τους. Μα δεν μπορώ να κάνω κάτι. Ούτε πολιτικός είμαι, ούτε αποφάσεις μπορώ να πάρω. Μα νιώθω ότι με το Γονεοτροφείο στα χέρια μας έχουμε ένα πολύτιμο δώρο, ένα μέσο να μοιράσουμε χαρά, αισιοδοξία και ελπίδα. Ένα μέσο να έρθουμε όλοι μας λίγο πιο κοντά. Μικροί και μεγάλοι…
Κλείνοντας, εσάς τι σας δίνει χαρά; Τι σας γεμίζει με αισιοδοξία;
Αρχικά νιώθω χαρούμενος που έχω την υγεία μου. Χαρούμενος που περπατώ και πάω στη δουλειά μου, που έχω ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μου, που νιώθω δημιουργικός και χρήσιμος. Σε ένα δεύτερο επίπεδο τώρα, νιώθω ευτυχισμένος που μπορώ να είμαι δίπλα στα παιδιά και κοντά τους να ζω την παιδική ηλικία που στερήθηκα. Παίζω, γελάω, ζωγραφίζω, κάνω ζαβολιές, θαρρείς και είμαι 10 ετών.
Αισιοδοξία μού δίνουν οι άνθρωποι που είναι δίπλα μου. Οι συνεργάτες μου, οι φίλοι, οι αναγνώστες, οι άνθρωποί μου! Κοιτάζω τα πρόσωπα των ανθρώπων στην παράσταση του Γονεοτροφείου και βλέπω μόνο αγάπη. Αυτό λοιπόν με γεμίζει αισιοδοξία! Όσο οι άνθρωποι σού μεταφέρουν κάτι όμορφο, είναι πιο εύκολο να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι και να προσπαθείς για το καλό...
Πληροφορίες
Θα καταφέρει άραγε ο Παύλος να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα; Θα μπορέσει να καταλάβει και να βρει τους κατάλληλους γονείς με τους οποίους θα ζήσει ευτυχισμένος;
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Πρωτότυπο έργο: Χρήστος Δασκαλάκης
Θεατρική Διασκευή: Σωκράτης Πατσίκας
Σκηνοθεσία – Κίνηση: Ευθύμης Χρήστου
Πρωτότυπη μουσική: Θεόφιλος Πουζμπούρης
Σκηνικό – Ειδικές κατασκευές: Κωνσταντίνος Χαλδαίος
Κοστούμια: Εβελίνα Δαρζέντα
Φωτισμοί: Γιώργος Φωτόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Κοσμάς Κότσι
Βοηθός ενδυματολόγου: Ματίνα Σκάρου
Φωτογραφίες: Υπατία Κορνάρου
Promo trailer: Χρήστος Συμεωνίδης
Σχεδιασμός αφίσας – Γραφιστικά: Forbidden Designs – Δημήτρης Γκέλμπουρας
Σχολικά – ομαδικά εισιτήρια: SD Concept - Σίσσυ Δημάκη
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Άντζυ Νομικού
Υπεύθυνη παραγωγής: Βάσω Δούκα
Παραγωγή: Θεατρικές επιχειρήσεις Δημήτρης Φωτόπουλος ΙΚΕ
Παίζουν (αλφαβητικά): Χρήστος Καπενής, Εύη Κολιούλη, Περικλής Λιανός, Φιλίνη Παναγιωτοπούλου, Οδυσσέας Πετράκης, Μαρία Στάβαρη
Κάθε Κυριακή στις 12.00
Καθημερινές πρωινές παραστάσεις για σχολεία Δευτέρα έως Παρασκευή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου