Συνέντευξη με τη συγγραφέα Χριστίνα Αποστολίδη σήμερα στο blog! Για όσους δεν τη γνωρίζουν ήδη, θα ήθελα να αναφέρω ότι η κυρία Αποστολίδη έχει εκδώσει 3 παιδικά βιβλία έως τώρα, τα οποία κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Μίνωας: Ο λύκος και η πεταλούδα, Το άτακτο καπέλο και Οχ, πρασίνισα.
Στο δημοτικό και στο γυμνάσιο κρατούσα ημερολόγιο, έγραφα στίχους, αντάλλασσα λευκώματα με συμμαθητές… Στις σπουδές κι αργότερα στη δουλειά μου, το γράψιμο έπαιζε και συνεχίζει να παίζει πολύ σημαντικό ρόλο, όμως για να ασχοληθώ με τη συγγραφή παιδικών βιβλίων έπρεπε να συμβούν δύο πράγματα: αφενός να «κατεβάσω ρυθμούς» κι έτσι να απελευθερώσω ένα μέρος του μυαλού μου και αφετέρου η κόρη μου να απαιτεί να της λέω «ιστορίες από το μυαλό μου».
Πόσο χώρο καταλαμβάνει στη ζωή σας η συγγραφή; Σε ποιες περιόδους της ζωής σας νιώθετε πιο επιτακτική την ανάγκη να γράψετε και γιατί;
Πλέον ασχολούμαι με τη συγγραφή σχεδόν καθημερινά, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Αν δεν γράφω ιστορίες, γράφω τραγούδια για ιστορίες ή δραστηριότητες εμπνευσμένες από ιστορίες κ.λπ. Όπως συμβαίνει σε πολλούς συγγραφείς, όσο γράφω τόσο μου έρχονται ιδέες και, με αυτή την έννοια, πάντα έχω την ανάγκη να γράψω κάτι.
Ποιο είναι το πρώτο άτομο που διάβασε ολοκληρωμένο το πρώτο σας έργο Ο λύκος και η πεταλούδα, πριν εκδοθεί, και γιατί; Έχετε να μοιραστείτε μαζί μας κάτι ευτράπελο ή αστείο;
Αν δεν κάνω λάθος, ο πρώτος άνθρωπος που άκουσε την ιστορία ήταν η κόρη μιας φίλης, η Ραφαέλα, και λέω «άκουσε» γιατί ήταν πολύ μικρή για να τη διαβάσει. Συγκεκριμένα, μια παρέα μαμάδων θα κόβαμε βασιλόπιτα και θέλαμε σε κάθε κομμάτι να υπάρχει από ένα φλουρί-δώρο για όλα τα παιδιά. Η Ραφαέλα κέρδισε το δικό μου δώρο, που ήταν μια ιστορία με πρωταγωνιστή τον οποίο θα επέλεγε η ίδια. Ο λύκος ήταν τότε το αγαπημένο της ζώο, κι έτσι προέκυψε ο λύκος του βιβλίου.
Από πού αντλήσατε έμπνευση για το δεύτερο βιβλίο σας Το άτακτο καπέλο και τι αναγνωστικές προσδοκίες έχετε από αυτό;
Η έμπνευση για το άτακτο καπέλο ήρθε κατά τη διάρκεια της παράστασης ενός μάγου που παρακολουθούσα με την κόρη μου. Ενώ έβγαζε από το καπέλο του όλα όσα περιμένουμε από έναν μάγο να βγάζει, περιστέρια, μαντίλια κ.λπ., εγώ σκεφτόμουν: «Για φαντάσου να έβγαζε καμιά σφουγγαρίστρα! Πόσο αμήχανα θα ένιωθε ο ίδιος, αλλά την ίδια στιγμή πόσο διασκεδαστικό θα ήταν για τους θεατές!». Κι έτσι η αρχική προσδοκία μου ήταν να γράψω μια διασκεδαστική ιστορία. Στην εξέλιξή της, όμως, αναδύθηκε και το θέμα των ανατροπών και του πώς, αν είμαστε ανοιχτοί στις αλλαγές, μπορεί να ανακαλύψουμε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για τον εαυτό μας και τους άλλους.
Οι ιστορίες που έχετε γράψει ως τώρα μιλάνε κυρίως για συναισθήματα και αυτό δείχνει ότι είστε βαθιά συναισθηματικό άτομο. Κάνω λάθος;
Υποθέτω ότι όλοι οι συγγραφείς είμαστε ευαισθητοποιημένοι, με την έννοια ότι βρίσκουμε ιδέες για ιστορίες σε πράγματα που άλλοι μπορεί να προσπεράσουν. Και θέλουμε μια ιστορία να προκαλεί συναισθήματα μέσα από την ταύτιση με τους ήρωες, έτσι δεν είναι; Τουλάχιστον τέτοιες ιστορίες αγαπώ να διαβάζω και προσπαθώ να γράφω.
Ποιο είναι το δικό σας αγαπημένο παραμύθι από την παιδική σας ηλικία;
Έχω ακόμη μια παλιά έκδοση του Γράμματα παιδιών στον Θεό, του Μάρσαλ Έρικ, και στη βιβλιοθήκη της μαμάς μου υπάρχει ένα ταλαιπωρημένο αντίτυπο της Κυρίας Αννούλας, της Σοφίας Ζαραμπούκα.
Για όσους δεν το γνωρίζουν, εκτός από παιδικά βιβλία γράφετε και παιδικά τραγούδια! Μάλιστα, το κάθε βιβλίο σας συνοδεύεται και από το αντίστοιχο παιδικό τραγούδι σε μορφή Qr Code, ενώ για όλα σας τα βιβλία είναι διαθέσιμες και επιπλέον δραστηριότητες! Επίσης, στις γιορτές δημιουργήσατε και δωρεάν ημερολόγια για τα δύο πρώτα σας βιβλία, Ο λύκος και η πεταλούδα και Το άτακτο καπέλο! Ειλικρινά βλέπω ότι έχετε πολλή αγάπη για όλο αυτό που κάνετε και θέλετε συνεχώς να προσφέρετε ανατροφοδότηση στους μικρούς αναγνώστες! Πείτε μας από πού πηγάζει όλη αυτή η δημιουργικότητα κι η ανάγκη για προσφορά;
Όπως ανέφερα και παραπάνω, όσο γράφω τόσο μου έρχονται ιδέες, όχι μόνο για άλλες ιστορίες, αλλά και για τραγούδια και δραστηριότητες. Κι αυτές οι ιδέες πρέπει με κάποιο τρόπο να αξιοποιηθούν, αλλιώς δεν θα με αφήσουν ήσυχη! Παίρνω επίσης μεγάλη χαρά από μηνύματα που μου στέλνουν γονείς και δάσκαλοι, στα οποία μου αναφέρουν πόσο έχουν απολαύσει με τα παιδιά ένα τραγούδι ή μια δραστηριότητα, κι αυτό με κάνει να θέλω να συνεχίσω.
Το νέο σας βιβλίο Οχ, πρασίνισα διαπραγματεύεται το θέμα της παιδικής ζήλιας. Πόσο δύσκολο είναι, πιστεύετε, για τα σημερινά παιδιά να διαχειριστούν το συγκεκριμένο συναίσθημα στην καθημερινότητά τους;
Δεν ξέρω αν είναι πιο εύκολο ή πιο δύσκολο σε σχέση με παιδιά άλλων εποχών, σίγουρα όμως όλα τα συναισθήματα, θετικά ή αρνητικά, είναι για να τα βιώνουμε, κι ο καθένας (μικρός ή μεγάλος) να βρίσκει τον δικό του τρόπο να τα διαχειριστεί.
Στο νέο σας βιβλίο Οχ, πρασίνισα, κεντρική ηρωίδα είναι μία μικρή μαθήτρια, η Λεώνη, η οποία εκδηλώνει ζήλια απέναντι στη συμμαθήτριά της τη Σοφία, επειδή έχει αρχίσει να κάνει παρέα με τον κολλητό της, τον Δημήτρη. Υπάρχει ανάμεσα στους ήρωες κάποιος χαρακτήρας που αντικατοπτρίζει στοιχεία αληθινού προσώπου ή όλα τα πρόσωπα του βιβλίου είναι καθαρά προϊόν μυθοπλασίας;
Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν ήρωες που είναι καθαρά προϊόντα μυθοπλασίας. Σε μεγάλο βαθμό, οι ήρωες φτιάχνονται παντρεύοντας στοιχεία του εαυτού μας με στοιχεία ανθρώπων που έχουμε γνωρίσει.
Σίγουρα επηρεάζουν. Πάντα θαυμάζουμε ένα ωραίο περιτύλιγμα δώρου. Το στοίχημα είναι βέβαια το περιεχόμενο ενός βιβλίου να δικαιώνει έναν ευρηματικό τίτλο ή ένα εντυπωσιακό εξώφυλλο, κι αυτό είναι που ελπίζω να έχω καταφέρει!
Κατά τη γνώμη σας, τι χαρακτηριστικά πρέπει να διαθέτει ένα παιδικό βιβλίο για να αγαπηθεί από το αναγνωστικό κοινό;
Είναι πολλά και μπορεί να διαφέρουν αυτά που είναι σημαντικά για έναν γονιό ή δάσκαλο σε σχέση με ένα παιδί. Νομίζω ότι αν ένα βιβλίο καταφέρνει να ψυχαγωγεί, να κινητοποιεί τη φαντασία και ενίοτε να προβληματίζει, με τρόπο όμως που να είναι κατάλληλος για την ηλικία του παιδιού και χωρίς διδακτισμό, τότε έχει πολλές πιθανότητες να αγαπηθεί. Βοηθάνε επίσης η καλή εικονογράφηση και η προσεγμένη παραγωγή.
Τι θα συμβουλεύατε όσους σκέφτονται να εκδώσουν για πρώτη φορά λογοτεχνικό τους έργο, αλλά ενδεχομένως διστάζουν λόγω της οικονομικής κρίσης; Τελικά, κατά τη γνώμη σας, η κρίση μάς έκανε καλό ή όχι, όσον αφορά τη λογοτεχνική παραγωγή;
Θέλω να ελπίζω ότι τα αξιόλογα έργα τελικά εκδίδονται, ακόμα και σε περιόδους οικονομικής κρίσης. Χρειάζεται βέβαια υπομονή, επιμονή και κυρίως να έχουμε τη διάθεση να δουλέψουμε ξανά και ξανά το κείμενό μας. Προσωπικά, μπορεί να περάσω και τον τριπλάσιο χρόνο διορθώνοντας ένα κείμενο σε σχέση με τον χρόνο της αρχικής καταγραφής του.
Θα μας αποκαλύψετε κάτι μικρό από τα επόμενα συγγραφικά σας σχέδια; Υπάρχει περίπτωση να δούμε κάτι για ενήλικες από εσάς κάποια στιγμή;
Αυτή την εποχή ετοιμάζουμε τη συνέχεια του Οχ, πρασίνισα!, που διαπραγματεύεται το συναίσθημα του θυμού. Επίσης γράφω μικροδιηγήματα για ενήλικες.
Κυρία Αποστολίδη, σας ευχαριστώ θερμά για την τιμή να απαντήσετε στις ερωτήσεις μου, δαπανώντας μέρος από τον πολύτιμο χρόνο σας! Εύχομαι από καρδιάς καλή επιτυχία σε κάθε σας ενασχόληση και να έχετε πάντα έμπνευση και δημιουργικότητα!
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!
Βιογραφικό:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου